Chicago Blues Festival Lady A - Dexter Allen - Marquise Knox Banana Peel Ruiselede (20-11-2023) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artists: Lady A - Dexter Allen - Marquise Knox © Rootsville 2023

Als de maand november zijn einde nadert, dan weet je ook dat het Chicago Bluesfestival in aantocht is. Geweldige traditie die ze ook weten te waarderen in de Banana Peel in Ruiselede en gezien tradities in ere dienen te worden gehouden, was het dit jaar alweer van dat en streek het “bluescircus” (respectvol bedoeld natuurlijk) neer in het West-Vlaamse Ruiselede, iets wat ik natuurlijk niet wilde missen.

Al 53 jaar houdt de familie Triccard deze traditie in ere. Eerst met vader Didier en thans is de fakkel overgenomen door zoon Guillaume. Telkenmale weten ze steeds de beste bluesmuzikanten uit de States naar Europa te halen en dat was dit jaar dan ook niet anders. Dit jaar is niemand minder dan Marquise Knox de man van het moment en hij brengt, buiten zijn band, nog twee gasten mee.

De 32-jarige Knox is afkomstig uit Saint-Louis, Missouri, en is als zanger, gitarist en mondharmonica speler, al meer dan een decennia lang een vaste waarde in het blues milieu. Als eerste gast heeft hij Lady A mee. De 65-jarige Lady A ofte Anita White is afkomstig uit Seattle en is daar heel actief in de plaatselijke muziekscene. Ze begon met het Motown repertoire over te nemen maar is al even sterk in het zingen van soul, blues en gospel. Sinds deze zomer is haar nieuwe album “Just Bein’ Me’ op de markt

De derde ster van de avond is de 53-jarige Dexter Allen, geboren in Crystal Springs (Mississippi) en hij is een vaste waarde in de blues scene van Jackson in Mississippi. Hij begon al heel vroeg met muziek in de band van zijn vader en werd later gitarist bij Bobby Rush en startte terwijl een eigen carrière. Het is trouwens bij Rush dat Dexter en Lady A elkaar leerden kennen. De voltallige band bestaat dus uit Marquise Knox (gitaar en zang), Alfred Barnes (drums), Matthew Lesch (gitaar), Augustus Thornton (bas), Dexter Allen (Gitaar) en Lady A (zang).

Met zo’n line-up was de kleine joint voor de tweede dag op rij totaal uitverkocht. De meesten waren er vroeg bij om de beste plaatsen te kunnen bemachtigen en volop te kunnen genieten. Stipt op tijd kwam de MC van dienst de show aankondigen en mocht Lady A de avond in gang trappen, wat ze deed met ‘Mississippi Woman’. Al van bij de start vroeg ze al bijstand van het publiek en dat ging mee. Lady A heeft een doorleefde stem maar barst wel van energie en met haar “All Night Long” kreeg ze dan ook de Bananenschil aan het zingen. Haar tweede bijdrage was er eentje van Son House uit 1933 met ‘Death Letter Blues’ die ze wel op haar eigen manier bracht, maar eigenlijk wist ze me niet direct te bekoren.

Dat werd wat anders toen Dexter Allen het podium betrad. Vanaf de eerste noten ging het niveau met enkele trappen omhoog, en hoe ! ‘I’m Tired’ is een knaller van een song. Ander soort blues als bij Lady A. Het klinkt soms funky, soms ietwat jazzy maar steeds van uitstekende kwaliteit. En dat kunnen we ook zeggen van de talenten van de muzikanten met gitarist Matt Lesch op kop en een bescheiden maar steengoede ritmesectie. Dexter’s tweede nummer brengt ons een lange gitaarintro waarbij de gitaar voor de rest van de song de show steelt. Dat noem ik topwerk.

Hierna mag Marquise Knox zijn opwachting maken en alweer klinkt deze blues anders met veel gevoel voor soul, en dat heeft te maken met de mooie stem van Marquise. ‘You Keep Asking Me’ was een pareltje in het genre wat ook kan gezegd worden van ‘Quit My Job’. Opeens krijgen we een “specialleke” wanneer Knox samen met Lesch een knappe klassieker brengen met ‘ Mojo Hand’ van de hand van Chicago Bob maar voor het eerst uitgebracht door Lightnin Hopkins. Schitterend moment en tijd voor een welgekomen break.

Frisse neus halen, een frisse Duvel bestellen en klaar waren we voor deel twee, dat terug werd gestart door Lady A met het funky ‘I’m Doing Fine’ en alweer had ze onmiddellijk het publiek op haar hand. Ze brengt dan het tempo naar beneden met een beklijvende versie van ‘A Change Is Gonna Come’ van Sam Cooke. Een song die nog altijd meer dan brandend actueel is. Na dit aangrijpend moment mag Dexter terug de bandstand op met ‘I Feel Allright’ zo hevig zelfs dat hij één van zijn snaren afbreekt en verder gaat zonder gitaar met een gepassioneerde trage blues. Mooi, mooi, mooi…

Marquise maakt dan zijn opwachting om het laatste deel van de gig op zich te nemen en doet dat alweer met veel verve en een knappe bewerking van ‘Me And The Devil Blues’ van Robert Johnson. Zo mooi, dat je een speld kan horen vallen in de zaal. Knox haalt dan de slide boven, keert zich tot Muddy Waters, haalt tussendoor zijn Mississippi saxofoon boven, en laat horen dat hij daar ook pap van heeft gegeten. Tijd voor ‘Dust My Broom’ van alweer Robert Johnson. Stilaan is het einde in zicht maar niet alvorens Marquise DE uitspraak van de avond doet : “They say Duvel is named after the Devil, but when you drink it, you see God’…Amen to that brother Marquise !!  Bij deze begon hij al “shoutend” de zaal in te trekken, hier en daar stilstaand en een geweldige versie weg te schenken van ‘I’m A Good man, I’m A poor Man, But I’m A Bluesman, Do You Understand?’ Of course we do!

Natuurlijk moesten de helden van de avond terugkomen voor een meer dan verdiende bisser en dat deden ze met ‘Rock Me Baby’ van Big Mama Thornton, behalve dan dat ze er tussendoor van alles wat tussen gooiden zoals ‘Baby What You Want me To Do’ van Jimmy reed’ of ‘Down Home Blues’. Knallend applaus na deze prestatie, en terecht.

Dit was alweer een editie om in te kaderen. Ik vond Lady A zwak starten maar ze herpakte zich in het tweede deel. Ontdekking van de avond was Matt Lesch die duidelijk een zeer sterke gitarist is en voor de rest het hoog blues niveau en blues gehalte van Allen en Knox, dit is Blues Champions League.

Volgende afspraak in Ruiselede is op 04 december en dan komt Sister Suzie het dak van de Banana Peel spelen, so be there or be square folks !!!

Marcel